Σσσσστττ...

Έχεις νιώσει κάποιες στιγμές τη σιωπή να μοιάζει τόσο μοναδικά ελκυστική και ερωτική, μα ταυτόχρονα άλλες στιγμές να μοιάζει τόσο σκοτεινή και επίπονη που τρομάζεις και φοβάσαι;

Κοιτάζεις κατάματα και χάνεσαι σε μια σιωπή που παρασύρει τα πάντα τριγύρω. Ακούς τον ήχο από τις ανάσες να σπάνε ρυθμικά τη σιωπή και νιώθεις σαν να διαπράττεις αμαρτία που χάλασες έστω και λίγο αυτήν τη σιωπή, την ιερή. Παρασύρεσαι στη δίνη των συναισθημάτων και ψάχνεις τρόπους να εκδηλώσεις αν όχι όλα, έστω κάποια από αυτά.

Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο, ανακαλύπτεις πως δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις τρόπο, μονάχα τη σιωπή, η οποία λειτουργεί ταυτόχρονα ως μέσον και ως αποτέλεσμα. Καταλυτική η παρουσία της. Απαραίτητη, μοναδική. Μα έχεις τόσο πολλά που θέλεις να δώσεις κι όμως δεν μπορείς. Φτάνεις στο σημείο να αισθάνεσαι μικρές εκρήξεις μέσα σου, οι οποίες δεν βρίσκουν τρόπο να φωτίσουν το χώρο γύρω σου και έτσι αρκούνται σε μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας σιωπές.


Μήπως τελικά οι σιωπές είναι ικανές να πουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούν οι λέξεις;

Είναι από τις μέρες και νύχτες που θέλω η σιωπή να μην ακούγεται. Θέλω ήχους δικούς μου, μοναδικούς, ήχους που θα κάνουν τη σιωπή αυτήν, τη σκοτεινή να απομακρυνθεί... για πάντα...

Απόψε, με ακούς μέσα από τις σιωπές μου;

Μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω

Πώς να χωρέσεις τόσες στιγμές μέσα σε λίγη ώρα; Πώς να μπορέσεις να συρρικνώσεις τα θέλω σου μέσα στο χρόνο που κυλά αδυσώπητα; Ακόμα και τα "πρέπει" μοιάζουν τόσο μικρά... Αλήθεια, πότε τα θέλω θα καταφέρουν να υπερνικήσουν όλα τα υπόλοιπα; Και μη με ρωτήσεις γιατί πάλι ξενυχτάω... Τη νύχτα την λατρεύω. Δεν μπορώ να την αφήσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Ο ύπνος μάλλον φτιάχτηκε για άλλους. Όχι για εμένα.


[Έχω ένα τραγούδι μισό.. ίσως είναι το μόνο μισό τραγούδι που έχω ανάμεσα στα χιλιάδες... θα ψάξω να βρω το άλλο του μισό]

Ξέρεις πού θα ήθελα να είμαι τώρα; Στην παραλία... όχι σε αυτή δίπλα στη θάλασσα. Στην άλλην, που μου γνώρισες πριν ακριβώς μία εβδομάδα. Βράδυ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής.

Γιατί άραγε κάποια όνειρα να βιάζονται τόσο πολύ να επαναληφθούν;

Το τραγούδι που ακούω τώρα λέει ... μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Αλήθεια, τα όνειρα σβήνουν;

Θα έχω ανοιχτά τα μάτια μου και απόψε και αύριο και κάθε νύχτα και μέρα...

Ξέρω πως νόημα δύσκολα θα βγάλει κανείς από όσους διαβάσουν όσα μόλις έγραψα...
Αρκεί που κάποιοι ίσως μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τις σκέψεις μου...

Κύκλοι ζωής

Βλέποντας από το μπαλκόνι του γραφείου μου κάθε μέρα την ίδια εικόνα παραλλαγμένη με μικρές πινελιές. Μια ηλικιωμένη κυρία να περνά την ημέρα της μόνη στο μπαλκόνι του δικού της σπιτιού. Κάθε πρωί πίνοντας αμέριμνη το καφεδάκι της παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα. Είκοσι μονάδες από αυτά, είκοσι πεντάλεπτα συντροφιάς στη μοναξιά της. Κάθε μεσημέρι απλώνοντας τα ανάλαφρα ρούχα από τη θάλασσα που πέρασε λιγοστές ώρες κοντά της. Και σαν έρχεται το απογευματάκι, ένα ποτήρι με καφέ - παρέα μοναδική και πάλι με κάποιο από τα υπόλοιπα είκοσι τσιγάρα του ίδιου ή διαφορετικού πακέτου συντροφεύοντάς την μέχρι να έρθει η νύχτα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εκείνην. Ποτέ έως τώρα δεν έχω δει κάποια ανθρώπινη παρουσία δίπλα της. Μόνο άψυχα πράγματα την πλαισιώνουν. Αλήθεια, μήπως τελικά το τραπεζάκι, η καρέκλα και η απλώστρα είναι ικανά να γεμίσουν τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς της; Κι όμως, μοιάζει να απολαμβάνει κάθε στιγμή μέσα στην ημέρα της, τουλάχιστον τις ώρες που έχει τύχει να την παρακολουθώ - άσκοπα τις περισσότερες φορές - από τη τζαμαρία στο γραφείο μου.

Ίσως τελικά να έχει βρει το νόημα της ζωής. Ίσως να απολαμβάνει την κάθε στιγμή που η ζωή της χαρίζει, με έναν μοναδικό τρόπο που πολλοί από εμάς, συμπεριλαμβανομένης και εμού, κάποιες φορές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε. Υπάρχουν στιγμές που μας χαρίζονται ως δώρο Θεού, στιγμές που μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια ολόκληρα αναζητούμε να ζήσουμε και αντί να τις χαρούμε και να τις απολαύσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, αγωνιούμε για την ακριβώς επόμενη στιγμή, για την επόμενη μέρα που θα ανατείλει, χάνοντας έτσι την ουσία τους, την ουσία της ίδιας της ζωής.

Βλέποντας αυτήν τη γυναίκα σκέφτομαι τον κύκλο της ζωής της που σε λίγα χρόνια θα φτάσει στο τέλος που κάποιοι ορίζουν. Προσωπικά θεωρώ πως τέλος δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με την ίδια τη ζωή. Αστραπιαία περνάει από το μυαλό μου ο δικός μου κύκλος... για να είμαι ακριβής όμως, θα έλεγα οι δικοί μου κύκλοι. Δεν έχει σημασία τί πιστεύω, δεν έχει σημασία τί περιείχε κάθε ένας κύκλος... σημασία όμως έχουν οι άνθρωποι που τους πλαισίωναν. Οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι... Σύντροφοι είπα... Ίσως τελικά να είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη και κατ' επέκταση έννοια.

Πριν από κάποια χρόνια, την έννοια του συντρόφου την είχα μέσα στο μυαλό μου με εντελώς διαφορετική μορφή και δομή από ότι αν με ρωτήσεις σήμερα. Έχω καταλήξει στο ότι σύντροφος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος είναι δίπλα σου σε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, πόνου και χαράς. Ο άνθρωπος εκείνος, του οποίου η φυσική παρουσία όταν λείπει, νιώθεις να πλανάται γύρω σου και μέσα σου. Ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σε κάνει να νιώθεις την ευτυχία μέσα από στιγμές απλές, καθημερινές... εκείνος που σε παροτρύνει να κάνεις όνειρα, χωρίς να σου τα ψαλλιδίζει. Αυτός που σου χαρίζει το χαμόγελό του χωρίς να περιμένει να πάρει αντάλλαγμα, που σου δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε κι αν σου συμβαίνει.


Μεγαλώνουμε όλοι μας και συχνά αναθεωρούμε έννοιες και καταστάσεις στη ζωή μας. Όσο ζούμε μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τα σωστά μας. Όχι τα λάθη και τα σωστά που ορίζουν οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτά που εμείς θεωρούμε έτσι ή αλλιώς. Ανοίγουμε νοητούς κύκλους ζωής, γεμίζοντάς τους από ανθρώπους και στιγμές. Κάποιοι κύκλοι είναι μικροί, κάποιοι μεγάλοι... κάποιοι κλειστοί και κάποιοι ζωντανοί και δυναμικοί. Αν με ρωτούσες θα έλεγα πως σημασία έχει οι κύκλοι αυτοί να είναι γεμάτοι από όνειρα και επιθυμίες.

Ένας κύκλος ανοιχτός που σιγά σιγά χρωματίζεται...

Όλα πήγαν καλά...

... και τα καλύτερα έρχονται...

Βράδυ Σαββάτου...

Πόσα τέτοια βράδια Σαββάτου έχουν περάσει... Αλλού να βρίσκομαι και αλλού να θέλω να είμαι. Σε ένα διαμέρισμα τα πράγματα είναι σαφώς περιορισμένα. Σε μια Αθήνα που ό,τι έχει απομείνει από πράσινο καίγεται αυτήν τη στιγμή, σε μια πόλη άδεια που οι περισσότεροι λείπουν απολαμβάνοντας τις τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς των καλοκαιρινών τους διακοπών.

Πού θα ήθελα να βρίσκομαι; Κάπου κοντά στη θάλασσα, στο σημείο εκείνο που η δύση θα ήταν ορατή, εκεί ακριβώς που ο ήλιος, κατακόκκινος πια, βουτάει με λαιμαργία μέσα στο απέραντο της θάλασσας. Να μπορώ να μυρίζω το ιώδιο και να γεμίζω από οξυγόνο. Να νιώθω το αλάτι να κολλάει πάνω στο σώμα μου. Να μπορώ να κυλιέμαι στην άμμο σαν μικρό παιδί μέχρι το βράδυ... τίποτα να μη με σταματάει. Να μπορώ να γελάω με τη ψυχή μου. Στιγμές ξεγνοιασιάς, στιγμές που τίποτα δε θα σκιάζει τη σκέψη μου.



Και σαν έρθει το βράδυ, να με βρίσκει ακόμα εκεί στην άμμο, δίπλα στη θάλασσα να ακούω το μοναχικό ήχο της σιωπής των κυμάτων. Αυτόν που πολλοί μπορούν να ακούσουν αλλά λίγοι να καταλάβουν. Να νιώθω τη θάλασσα στην άκρη του σώματός μου, σαν το πιο γλυκό φλερτ, εκείνο το πρωτόγνωρο, το μοναδικό.

Αυτό το βράδυ δε ξέρω πού θα με βρει, μα θέλω να το φαντάζομαι κάπως έτσι...

Αξίες ζωής

Είναι από τις νύχτες που ο ύπνος μοιάζει τόσο μακρινός, τί κι αν σε λίγες ώρες θα ξημερώσει και οι στιγμές τις καθημερινότητας θα πάρουν τη θέση τους. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου - παρέα μοναδική που ποτέ δε διαμαρτύρεται για τις ατελείωτες ώρες που μοιραζόμαστε τόσα μαζί. Στις λύπες και στις χαρές μου, στην ξεγνοιασιά και στους προβληματισμούς μου, πάντα φίλος πιστός.

Σκεφτόμουν πριν για τη δύναμη που κρύβει ο καθένας από εμάς μέσα του. Πόσοι άραγε από εμάς γνωρίζουμε το μέγεθός της, ή μάλλον για να είμαι πιο σωστή, πόσοι από εμάς έχουμε μετρήσει την ισχύ της; Οι δυσκολίες που παρουσιάζονται καθημερινά στη ζωή μας σίγουρα μας έχουν φέρει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όταν αναμετριόμαστε μαζί του δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα απολύτως, όπως όταν είμαστε γυμνοί μπροστά σε έναν καθρέφτη.

Όλοι μας έχουμε κάποιες αξίες και ιδανικά που πιστεύουμε και κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να έχουν πάντοτε τη θέση που τους αναλογεί. Υπάρχουν άνθρωποι που σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και καταστάσεις αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν έναν συγκεκριμένο δρόμο που κατά γενική ομολογία είναι απαγορευτικός και αποτρεπτικός. Υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι για να περισώσουν κάποια από τα ανώτερα ιδανικά που μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει, ακολουθούν έναν δρόμο που ούτε στον χειρότερό τους εφιάλτη δεν έχουν δει. Ακολουθούν μια συγκεκριμένη πορεία ζωής για να χαρίσουν πνοή σε όσα αξίζουν. Δεν το θέλησαν, μα δεν έχουν άλλη επιλογή.

Δε ξέρω ποιά είναι τα όρια του ανθρώπου και αν υπάρχουν, αν και σίγουρα θα υπάρχουν. Δε ξέρω αν πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια σε αυτές τις περιπτώσεις που ο καθένας από εμάς παλεύει με όσα αποθέματα δύναμης του έχουν απομείνει για όσα αξίζουν σε αυτήν τη ζωή. Ίσως κάποιοι να πιστεύουν πως καλό θα ήταν, παντού και πάντα να υπάρχει η λεγόμενη διαχωριστική γραμμή, οριοθετώντας έτσι το "μπορώ" και το "πρέπει". Και όταν παραβαίνουμε τα πρέπει για τα ιδανικά και τις αξίες της ίδιας της ζωής; Όταν για να κάνεις ένα καλό αναγκάζεσαι ταυτόχρονα να πράξεις και ένα κακό, τί γίνεται; Ξέρω... αντιφατικές έννοιες, αντιφατικές καταστάσεις, μα έτσι δεν είναι η ζωή μας; Παντού δε συνυπάρχουν και οι δύο όψεις;

Τελικά υπάρχει παράδεισος; Και αν υπάρχει ποιοι βρίσκονται εκεί; Αυτοί που έζησαν και έφυγαν χωρίς να έχουν κάνει κακό σε κανέναν, ζώντας μια ζωή συμβατική καταναλώνοντας ότι περίσσευε, ή όσοι πάλεψαν για όσα πίστεψαν περισσότερο και από την ίδια τους τη ζωή ακολουθώντας μια πορεία που πολλοί μπορεί να χαρακτηρίσουν ως λανθάνουσα;

Μήπως τελικά ο παράδεισος και η κόλαση βρίσκεται εδώ;

Ταξ- ίδια ζωής

Ψάχνοντας χρώματα ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο.

Αναζητώντας μια μικρή ηλιαχτίδα
που θα φωτίσει τη στιγμή εκείνη.

Δεν έχει σημασία το μέρος μα ούτε και το τέλος.

Τέλος δεν υπάρχει.

Μονάχα συνέχεια με άλλη μορφή.

Σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι.

Και υπάρχει κάπου ανάμεσα.

Στους ήχους - στις σιωπές,

στις εικόνες - στο σκοτάδι,

στο χθες - στο σήμερα και στο αύριο,

στο άγγιγμα - στην έλλειψη.

Μη σταματάς... προχώρησε παρακάτω...

Κύκλους κάνω...

Προσπαθείς να προσδιορίσεις το απροσδιόριστο και πάντα νιώθεις πως πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο από λάσπη ανήμπορος να βγεις στην επιφάνεια. Κάνεις προσπάθεια να εξωτερικεύσεις όσα νιώθεις και βρίσκεις μπροστά σου έναν πελώριο τοίχο, τον οποίο πριν από λίγο καιρό είχες γκρεμίσει με ιδιαίτερα φιλότιμες προσπάθειες.


Μήπως τελικά απλά το νόμισες αυτό; Μήπως ήταν απλώς μια ιδιαιτέρως μεγάλη προσδοκία σου; Και μετά στροβιλίζεσαι γύρω από εσένα, έξω από εσένα, χωρίς αρχή και τέλος, σαν να προσπαθείς να οριοθετήσεις την αρχή και το τέλος ενός κύκλου. Και προσπαθείς ξανά και ξανά, ενώ ξέρεις εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Κι όμως δε σταματάς. Και νιώθεις κάποιες στιγμές, πως όσος χρόνος κι αν έχει περάσει, βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, όντας ανίκανη να κάνεις ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα που θα σε φέρει πιο κοντά στον άλλον, ένα βήμα που θα αλλάξει τα πάντα, ένα βήμα που θα σας φέρει πιο κοντά. Κι όμως, δεν το έχεις ακόμη καταφέρει, όχι γιατί δεν το έχεις τολμήσει, αλλά γιατί όλα μοιάζουν να συνωμοτούν εναντίον.

Τελικά τί φταίει;

Στιγμές για μοίρασμα...

Στιγμές που το σπίτι μοιάζει με πλατεία χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιών

Στιγμές που κοιτάς γύρω σου και κάτι σου λείπει

Στιγμές που αποζητάς μια αγκαλιά μα σου λείπει αφόρητα

Στιγμές που θέλεις να νιώσεις ένα χαμόγελο απέναντί σου

Στιγμές που όλα τα θέλω σου γιγαντώνονται και είναι έτοιμα να σε πνίξουν

Στιγμές που η σιωπή είναι τόσο δυνατή ώστε να μην την αντέχεις

Στιγμές που λαχταράς να μοιραστείς ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια της μέρας που πέρασε

Στιγμές που πνίγεις το δάκρυ μέσα σου

Στιγμές που θέλεις το ξημέρωμα να σε βρει σε μια καρέκλα ακούγοντας τη μουσική που λατρεύεις

Στιγμές που θέλεις να απολαύσεις την Αυγουστιάτικη πανσέληνο δίπλα στη θάλασσα μα λείπει ο άνθρωπος που θέλεις να τη μοιραστείς μαζί του


Απόψε, ελπίζω να βρεθώ πάνω σε μια μηχανή με τα χέρια ανοιχτά να κυνηγάω τα άστρα

Απόψε, ελπίζω ΕΣΥ να δεις το ολόγιομο φεγγάρι από το μπαλκόνι σου, ακούγοντας το δικό σου τραγούδι για το φεγγαρόπαιδο

Απόψε...

*** το τραγούδι δεν είναι τυχαίο...

Περί εμπιστοσύνης...

Δύσκολη και άκρως εύθραυστη έννοια η εμπιστοσύνη. Όσο δύσκολα την κατακτάς, τόσο εύκολα τη χάνεις. Αρκεί ένα ή έστω αρκετά επαναλαμβανόμενα γεγονότα για να σε οδηγήσουν στην έλλειψή της.


Τώρα θα μου πεις, τί έπαθες Τρίτη βραδάκι, αρχές Αυγούστου, μέσα στο κατακαλόκαιρο και ασχολείσαι με την εμπιστοσύνη; Μήπως σε τσίμπησε μύγα τσε - τσε; Μήπως είσαι πολύ κουρασμένη και απηυδισμένη από τη δουλειά σου; Μήπως έχεις ανάγκη να βγεις μια βολτίτσα έξω, να σου φυσήξει λίγο ο αέρας, ο οποίος είναι είδος προς εξαφάνιση; Μήπως χρειάζεσαι επειγόντως το β' ημίχρονο των διακοπών σου;

Μπορεί να χρειάζομαι όλα τα παραπάνω, μπορεί να με τσίμπησε και η μύγα τσε - τσε, το θέμα είναι πως απόψε θέλω να γράψω δυο λόγια, άντε 1002 για το θέμα της εμπιστοσύνης. Έτσι μου ήρθε απόψε και θέλω να το αναλύσω. Έτσι κι αλλιώς, λίγοι και καλοί διαβάζουν όσα γράφω και ακόμα λιγότεροι αφήνουν τα σχόλιά τους. Επομένως, δε βλάπτω κανέναν. Ξέρω, ξέρω... Θα αναρωτιέστε όλοι : Ποιός πείραξε την Υάδα και έχει φορτώσει; Μπααα... κανένας δε με πείραξε. Καλά είμαι. Τί; Δε με πιστεύετε; Ε δε μπορώ να αποδείξω κάτι παραπάνω. Αρκεστείτε σε όσα σας είπα.

Πού είχα μείνει; Α, ναι. Στην εμπιστοσύνη. Μια τόσο μικρή λέξη και ταυτόχρονα τόσο δύσκολα να μπορέσει να διαρκέσει μέσα στο χρόνο. Γιατί σίγουρα όλοι μας έχουμε προσπαθήσει και έχουμε κατακτήσει την εμπιστοσύνη κάποιων ανθρώπων γύρω μας, σίγουρα κάποιες φορές με δυσκολία - όντας καχύποπτα πλάσματα όλοι μας - κάποιες άλλες φορές πιο εύκολα. Το θέμα όμως είναι τί γίνεται μετά από αυτήν την κατάκτηση.

Αδιαμφισβήτητα, η εμπιστοσύνη που νιώθουμε για τους γύρω μας, είναι μια δυναμική κατάσταση, η οποία μπορεί να μεταβληθεί (είτε να καταρρεύσει, είτε να ενδυναμώσει), ανάλογα με τη συμπεριφορά μας. Όταν κάποιος μας εμπιστεύεται, όταν κάποιος πιστεύει όσα λέμε και πράττουμε και ξαφνικά μια μέρα ή έστω μια νύχτα, ανακαλύπτει πως του πουλούσαμε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, τότε σίγουρα η εμπιστοσύνη που ένιωθε κλονίζεται και τις περισσότερες φορές καταρρέει.


Σε αυτές τις περιπτώσεις οι "γιατροί" συνιστούν ψ-υ-χ-ρ-α-ι-μ-ί-α. Βεβιασμένες κινήσεις, κινήσεις πανικού και εν βρασμώ ψυχής, δεν οδηγούν σίγουρα πουθενά. Ο καλύτερος και ταυτόχρονα ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης, είναι η συζήτηση. Βέβαια, πόσο ψύχραιμα μπορείς να κάνεις μια συζήτηση, όταν ξέρεις ή έστω έχεις κάποιες ενδείξεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου (είτε αυτός είναι ερωτικός σύντροφος, είτε φίλη/φίλος, είτε συγγενής) σου λέει ψέματα, ή δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, γιατί ως γνωστόν, η εμπιστοσύνη δεν έχει να κάνει μονάχα με το θέμα της ειλικρίνειας. Κι όμως, μπορούμε να βρούμε τη ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος, έχει πει κάποιος σοφός (μη με ρωτήσετε ποιός, δε θυμάμαι...)

Το πιο δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι όταν έχεις επιδείξει πλήρη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο ενός ανθρώπου και κάποια στιγμή το εκμεταλλεύεται. Σαν πρώτο συναίσθημα είναι το λεγόμενο "πέφτω από τα σύννεφα". Αμέσως μετά έρχεται η απογοήτευση σε συνδυασμό με δεκάδες ερωτηματικά του τύπου, "τί έφταιξε, τί έκανα λάθος", συνοδευόμενα από πολλά πώς και γιατί. Ακολουθεί μια ή και πολλές εκρήξεις εκ των έσω, οι οποίες τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε δακρύβρεχτες σκηνές, φωνές και ενίοτε υστερίες. Καλό θα ήταν, πριν από το τελευταίο στάδιο, να έχει υπάρξει ένα είδος συζητήσης με το εν λόγω άτομο, ώστε να γίνει προσπάθεια να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δύσκολο μεν, αναγκαίο δε.

Ίσως μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο, αντιστραφούν τα όσα πιστεύαμε και το κυριότερο αποκατασταθεί η αλήθεια. Γιατί ως γνωστόν - κάτι που ακολουθώ πιστά στη ζωή μου - καλύτερα μια αλήθεια που θα σε σκοτώσει, παρά ένα ψέμα που θα σε στείλει στον έβδομο ουρανό.

Αυτά είχα να πω απόψε. Αν καταλάβατε, καλώς κάνατε και καταλάβατε. Αν πάλι όχι, μη δίνετε ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενά μου - μάλλον στα γραφόμενά μου. Με πιάνει ώρες - ώρες και ό,τι μου έρχεται στο μυαλό, θέλω να το καταγράφω.

Αυτάαα... και άλλα πολλά με την Υάδα, απόψε (κλόπυραιτ από παλιά εκπομπή)

υγ: Όσο για το τραγούδι που ακούγεται, το ακούω κάαααθε μέρα το τελευταίο διάστημα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας - Eric Clapton - Layla. Θα έχετε καταλάβει τον έρωτά μου για τέτοιου είδους μουσική... φαντάζομαι δε χρειάζεται να αναλύσω κάτι περαιτέρω...

Χωρίς τέλος

Λένε πως όσο πιο μακριά - και όχι απαραιτήτως ως προς την απόσταση - είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ σου λείπει, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς όσα νιώθεις για εκείνον.

Μια Κυριακή από αυτές που πέρασαν, μια Κυριακή που το ξημέρωμά της βρήκε δυο ανθρώπους να μιλάνε σε ένα μπαλκόνι και πίσω το χάραμα να ξεπροβάλλει δειλά - δειλά αγκαλιάζοντας κάθε τους συζήτηση, χαμόγελα και ευτυχία ήταν ζωγραφισμένα τόσο αρμονικά στο πρόσωπό τους. Λιγοστός ύπνος, μόνο για να περάσουν κάποιες ώρες χωριστά και το κορμί να πάρει και πάλι την κανονική του μορφή και ένα απόγευμα γεμάτο από ήχους και εικόνες δικές τους. Μόνο δικές τους. Από αυτές που οι δυο τους ήξεραν να σκηνοθετούν και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστούν. Χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς υποσχέσεις, μόνο με τη ψυχή και τα θέλω τους.

Το κουδούνι χτύπησε και το σπίτι γέμισε από την παρουσία του. Δυο χαμόγελα και ένα φιλί στα χείλη ήταν αρκετό για να γίνει το απόγευμα της Κυριακής τους ξεχωριστό, όπως κάθε απόγευμα ή κάθε βράδυ τους. Πόσο μοναδικό είναι να μπορείς να κοιτάς τον άλλον κατάματα και ένα βλέμμα μονάχα να είναι αρκετό για να συνειδητοποιήσεις πως δίπλα σου έχεις όλα όσα η καρδιά και το μυαλό σου λαχταρούν!

Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι, μια επιτακτική ανάγκη δύο ζευγάρια μάτια να κοιτιούνται συνεχώς και μια αγκαλιά που λαχταρούσε να δοθεί ώρες πριν. Δυο ποτήρια, το ένα με ούζο και το άλλο με μπύρα άγγιζαν τα χείλη των δύο αυτών ανθρώπων. Εκείνη τη μέρα δεν έπιναν το ίδιο, μα ένιωθαν το ίδιο. Λένε πως τα αντίθετα έλκονται. Μα δε συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν επιλέγουν ή δεν αποφασίζουν να συνυπάρξουν με κάποιον ή κάποιαν που είναι εντελώς αντίθετος/η με εκείνους, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο που τους συμπληρώνει.



Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους δύο αυτούς ανθρώπους που το απόγευμα εκείνης της Κυριακής τους βρήκε αγκαλιασμένους. Αχόρταγες ματιές, πάθος που πλημμύριζε κάθε τους κύτταρο, φιλιά που ξανά δεν είχαν νιώσει και έρωτας... αυτός ο αχόρταγος, ο πρωτόγνωρος, ο λυτρωτικός, ο συνειδητοποιημένος, αυτός που σε σηκώνει στα ουράνια και σε αφήνει εκεί να τον νιώσεις μέχρι την πιο μικρή του λεπτομέρεια. Και οι δυο τους το ζούσαν τόσο έντονα. Δεν άφηναν περιθώριο στις ανάσες τους, δεν άφηναν κενό στα σώματά τους, δεν άφηναν στιγμή να περάσει χωρίς να ζήσουν όπως τους άξιζε. Ναι, αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Και όχι μόνο ερωτευμένοι, μα αγαπάει ο ένας τον άλλον.

Λένε πως έρωτας είναι αυτό που νιώθεις και αγάπη είναι αυτό που δείχνεις με πράξεις. Και κάθε στιγμή και τα δύο αυτά επιβεβαιώνονταν ανάμεσα στους δύο ανθρώπους. Κάποιες συνθήκες τους ανάγκασαν να περιορίσουν το όνειρό τους, όχι να το σταματήσουν. Και εκείνος, δε θα ξεχάσει ποτέ τα λόγια της, που όσο μακριά της κι αν βρίσκεται αυτή τη στιγμή, ηχούν ακόμη στα αυτιά του, με εκείνη τη μοναδική φράση της που πάντα λαχταρά να ακούει:

- Να σου πω;
- Να μου πεις!
- Νιώθω πως εμείς οι δύο δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Δεν υπάρχει τέλος σε τίποτα. Υπάρχει απλά συνέχεια με άλλη μορφή. Και όταν όλα θα είναι πιο ξεκάθαρα, θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει. Νιώθω πως εμείς οι δύο έχουμε τόσα πολλά ακόμα να ζήσουμε... Μια ζωή που δεν προλάβαμε να ζήσουμε...
- ...

Παρασκευή 24/7/2009... Galleraki

Την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα νησί που λάτρεψα. Λίγο πριν το ξημέρωμα, σε ένα πολύ μικρό μαγαζάκι, που αν έβγαινες αριστερά από τη μικρή του πόρτα, θα έβλεπες τη θάλασσα μπροστά σου που απλωνόταν αχόρταγη. Ήθελα να νιώσω το βλέμμα σου όταν άκουγες αυτό το τραγούδι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ζητήσω από τον Dj το συγκεκριμένο αγαπημένο τραγούδι. Ένα μικρό χαρτάκι από τσιγάρα ήταν αρκετό. Πάτησα το play στην φωτογραφική μηχανή και το video ξεκίνησε να γράφει...

Το μαγαζί το λάτρεψα, όσο εσύ...